LAU. schrijft alleen maar over Leven en Dood—en alles er tussenin.

(Het hondje op de foto is Paco; een vuilnisbak-Jack-Russel die ik als kind met mijn ouders uit het asiel gehaald had, omdat hij ergens in een bos was achtergelaten en maandenlang rondgezworven heeft totdat hij uiteindelijk bij een asiel terecht kwam. Hoe Paco zolang heeft overleefd weet ik nie, want hij vrat per direct alles op wat hij te pakken kon krijgen; verloren voedselresten op straat hapte hij in één keer weg, en regelmatig bleef er iets in zijn keel bleven steken wat je meestal pas doorkreeg wanneer Paco al aan het stikken was en hij aan de grond genageld stond te hoesten kokhalzen. Soms moest je achterin zijn keel graaien om eruit te halen wat het hondje net nog zo vastbesloten weggeslikt had, en soms was dat maar net snel genoeg om te voorkomen dat Paco daadwerkelijk stikte. Het was een vrolijk beestje, maar ook angstig; Paco was getraumatiseerd omdat hij eerder gedumpt was. Zeker in het begin was zijn verlatingsangst zo groot dat je hem praktisch niet alleen kon laten, en nauwelijks boodschappen met hem kon doen omdat hij elke keer onafgebroken begon te roepen en huilen als je hem voor de ingang van de supermarkt voor even aan een paaltje vastgebonden achterliet. Je hoorde zijn hartverscheurende kabaal door de hele winkel en dat ging door tot Paco je weer kon zien. Dan blafte en mopperde hij soms nog wat tot hij weer het vertrouwen had dat hij wederom niet tóch nog door ons verlaten was. Dan werd hij wild van geluk en bleef hij tegen je aanspringen terwijl je de riem weer aan het losmaken was. In zijn enthousiasme probeerde hij tijdens zijn springen en dansen ook nog je handen te likken terwijl hij zichzelf met één van zijn achterpoten compulsief aan het krabben was (waarom hij dit deed werd me nooit helemaal duidelijk, maar hij deed het altijd wanneer hij blij was ondanks dat hij erdoor uit balans raakte en steeds bijna omviel). Zolang je nog gehurkt of gebukt naast hem met de riem bezig was kon je verwachten dat Paco meerdere pogingen zou doen waarbij hij plots vol overgave omhoog schoot in de hoop dat hij je met zijn uitgestoken stinktong midden in je gezicht kon likken. Zijn aanwezigheid wordt gemist.

(na ruim tien jaar van Paco's vrolijke—en soms ook irritante gezelschap, werd hij doodgebeten door een losgeslagen pitbull die was ontsnapt).  

RIP   P A C O.